جواهری: زندگی، ذخیره فرهنگی و ویژگیهای شعری وی

جواهری در آغاز قرن بیستم متولد شد و در پایان این قرن به دیار باقی شتافت. وی نوجوانی را با شعر آغاز کرد. در مورد او سخن بسیار است از جمله: نابغه شعر عربی، شاعر بزرگ عرب، امیر الشعراء پس از احمد شوقی، وارث شعر عرب، متنبی زمان روزگار خود، خداوندگار شعر و نهایتاً القاب و نشانهای ادبی که یک شاعر عرب کمتر توانسته است بدان دست یابد. اغلب بر این اعتقاد هستند که جواهری مکتب شعری مختص به خود را دارد که تقریبا در سبک و مضمون و شکل ظاهری منحصر به فرد است؛ بنابراین نمی‏توان آن را با دیگر مکاتب مورد نظر مقایسه کرد. علاوه بر آن مطالب فراوانی در ارتباط با تعیین جهت شعری او گفته شده که همگی بر این اتفاق نظر دارند که مکتب شعری او متمایز از دیگران است. او آخرین شاعر از مکتب بارودی و سنت‏گرایان است که قصیده را به صورت کلاسیک به رشته نظم درآورده است. شکی نیست که جواهری ذخیره فرهنگی خاصی را دارد که آن را در طی یک قرن زندگی به دست آورده است که مرهون این عوامل است: 1- محیط زندگی. 2- کتاب‏ها و کتابخانه‏ها. 3- قدرت حافظه بالای وی. در این مقاله هر سه بخش به تفصیل بررسی شده است. ویژگیهای شعری او، که وی در آنها سرامد است، فراوانند؛ در این میان چهار ویژگی ممتاز او عبارتند از: 1- خروش انقلابی. 2- تناقض. 3- مردمی بودن. 4- ارتباط ملی ناسیونالیستی وانسانی. هر یک از این چهار بخش به تفصیل بیان شده است.